27. سيّد نور محمّد بدوانی، قدّس سرّه
وی شاخه‌ای برومند از شجرۀ نبوت است و در سرزمين هند نشو و نما يافت. سيد نور محمّد از خلفای شيخ محمّد معصوم بود و نيز از محضر شيخ سيف‌الدّين کسب فيض کرده است.
در المواهب السّرمدية دربارۀ شيخ آمده است: ... بسيار متّقي و وارع بود و همواره به مطالعۀ كتب سيَر و شمائل و اخلاق نبوي مي‌پرداخت و به آن تأسّي مي‌جست... در اكل حلال بسيار احتياط مي‌كرد تا جايي كه خود به پختن نان مي‌پرداخت و در هنگام گرسنگي شديد اندكي از آن را تناول مي‌كرد و آنگاه كه نان تمام مي‌شد چند قرص ديگر مي‌پخت و سپس دوباره به مراقبه مشغول مي‌شد.
گويند بر اثر کثرت عبادت و مراقبه، پشتش خميده بود و در سال 1135 وفات يافته است.
مولانا جان جانان ـ بزرگترين خليفۀ شيخ سيّد نور محمّد ـ پس از رحلت وي هرگاه از او ياد مي‌كرد،مي‌گريست و به يارانش مي‌فرمود: دريغا ! شما حضرت سيّد،قدّس سرّه، را نديديد اگر او را مي‌ديديد،ايمانتان به كمال قدرت حق،كه امثال اين عزيز را آفريده،تجديد مي‌شد.
به نقل از: سلسلۀ نور