13. خواجه علی رامتينی، قدّس سرّه
وی از مشايخ بزرگ طريقت نقشبندی و ملقب به «حضرت عزيزان» است و از خلفای خواجه محمود انجير فغنوی و پيشه‌اش بافندگی بوده است. خواجه علی در قريۀ رامتين چشم به جهان گشود و در همانجا پرورش يافته، به تحصيل علوم دينی پرداخت و در محضر خواجه محمود زانوی تلمذ بر زمين زد و به مقام ارشاد رسيد.
نقل است که از وی پرسيدند ايمان چيست؟ به تناسب شغل خود فرمود: گسستن و پيوستن، يعنی گسستن از جهان و پيوستن به حق تعالی.
حضرت عزيزان سالهای آخر حيات را در خوارزم سپری کرد و در همانجا به سال 715 يا 721 در گذشت و مزارش در همانجاست. بدو اشعاری هم نسبت می‌دهند و اين دو بيت از او نقل شده است:
با هر که نشستی و نشد جمع دلت
وز تو نرميد زحمت آب و گلت
زنهار ز صحبتش گريزان می‌باش
ورنه، نکند روح عزيزان بحلت
به نقل از: سلسلۀ نور