در شریعت اسلام ارتباط با فرقۀ اهل حق، مذموم است به گونه‌ایی که نباید از طعام آنها خورد؛ و با توجه به این مطلب سؤال من دربارۀ مسلمانی است که احکام شریعت را اجرا نمی‌کند، یعنی تارک نماز است و از مسلمانی تنها نام آنرا بر خود دارد (اگر چه انسانی مقبول و مثبت هم باشد و خلاف شرع انجام ندهد) این شخص چه تفاوتی با پیرو اهل حق دارد ؟ و آیا انسانهای مؤمن و متدیّن و معتقد مجازند نسبت به اين اشخاص و طعامشان اکراه داشته باشند؟
پاسخ:
براي رسيدن به پاسخ سؤال، بايد چند مفهوم و اصطلاح را از هم بازشناخت: مؤمن، مؤمنِ فاسق، كافرِ، كافر مشرك.
فردِ با ايماني كه وظايف ديني خود را انجام مي‌دهد و از منهيات پرهيز مي‌كند، مؤمن است،كسي كه به خدا و پيامبر(ص) و حقانيت دين اسلام، ايمان دارد امّا وظايف ديني خود را انجام نمي‌دهد و از انجام دادن منهيات پرهيز نمي‌كند، مؤمن فاسق است. كافر، كسي است كه به دين اسلام معتقد نيست و كافرِ مشرك به كسي مي‌گويند كه براي خداوند شريك قائل شود. sabaq.net
هركدام از اين مفاهيم، ابتدا به عقيده و درون فرد برمي‌گردد و سپس به عمل او و آنچه كه وجود آدمي را پاك يا نجس مي‌كند، عقيدۀ اوست نه عمل وي؛ بنابر اين مؤمنِ فاسق چون مؤمن و موحّد است، پاك است و نجس نيست، و اگر خلاف شريعت عمل كند و عملش به مقتضاي ايمانش نبوده، يا كامل نباشد، تا هنگامي كه به تمام اصول و فروع اسلام ايمان داشته باشد،كافر و مشرك و نجس نمي‌شود، بلكه فاسق مي‌گردد. بنابر اين مؤمن فاسق نجس نيست و ارتباط با او اشكالي ندارد، و اگر مؤمن مقيّدي پي ببرد كه با ارتباط با يك فاسق مي‌تواند او را اصلاح كند اين ارتباط مطلوب و پسنديده هم هست، امّا اگر حس كند كه ارتباط با آن فاسق او را هم از انجام وظايف ديني باز مي‌دارد و در او تأثير منفي مي‌گذارد بايد ارتباطش را با فرد فاسق محدود يا قطع كند(حتی اگر از دوستان و نزديكانش باشد) امّا چنين فردي در هر صورت نجس نيست.